Historia szpitala

Krótki rys historyczny szpitala w Łęczycy

Szpital łęczycki jest obecnie najstarszą w mieście, funkcjonującą nieprzerwanie od ponad półtora wieku instytucją. Na przestrzeni lat zmieniały się jego funkcje, role i zadania. Decydujący wpływ na jego działalność wywierała nie tylko określona sytuacja polityczno-ekonomiczna kraju, ale również zainteresowanie jego losami władz tak centralnych jak i miejscowych w różnych warunkach historycznych. Funkcjonując nieprzerwanie przez ponad 170 lat, na ogół w ciężkiej sytuacji gospodarczej jaka mu towarzyszyła przez dziesiątki lat, wiele zawdzięcza ofiarności całego społeczeństwa, a przede wszystkim ogromnemu poświęceniu i zaangażowaniu jego personelu, szczególnie zaś lekarzy ordynujących.
Około 1810 r. na terenie powiatu łęczyckiego mieszkał już 1 lekarz, 5 chirurgów, 7 felczerów i 3 akuszerki. Na wniosek Komisji Województwa Mazowieckiego, w skład którego na początku XIX wieku wchodziła Łęczyca, już w 1827 roku rozpoczęto zbiórkę pieniężną na budowę szpitala prowincjonalnego. Szpital miał być przeznaczony dla wszystkich okolicznych mieszkańców, nie wyłączając ludzi najuboższych.  Miał on obejmować swym zasięgiem „miasta fabrykantami wypełnione” a więc: Łęczycę, Zgierz, Ozorków, Łódź, Aleksandrów.
Budowa szpitala w Łęczycy, łącznie z jego modernizacją trwała sześć lat. W 1841 roku stanęły mury szpitala, co zostało utrwalone na frontonie budynku.
Oficjalne oddanie szpitala do użytku nastąpiło w 1844 r. , zajmował on budynek przy ulicy Kilińskiego 4 i przewidziany był na 35 łóżek. Pierwszym lekarzem ordynującym
w łęczyckim szpitalu był mgr medycyny i chirurgii - Antoni Kochowski. Po odzyskaniu niepodległości, w 1918 roku, łęczycki szpital przeszedł pod zarząd Powiatowej Rady Dobroczynności Publicznej, a od 1919 roku szpital utrzymywany był przez Powiatowy Związek Komunalny.
Jednym z najbardziej zasłużonych lekarzy, społeczników i patriotów był Józef Dworzaczek - uczestnik powstania styczniowego w 1863 roku. Za uczestnictwo w powstaniu skazany został na śmierć, wyrok jednak zmieniono na 12 lat ciężkich robót na Sybirze, gdzie zmarł w 1868 roku.

W 1967 roku wprowadzono do realizacji nowy projekt szpitala na 365 łóżek, przy ulicy Zachodniej. Zakończenie budowy nowego szpitala nastąpiło 30 czerwca 1973 roku.  
W sierpniu 1973 roku przeniesiono chorych ze starego szpitala do nowego obiektu. Rozbudowano znacznie dział diagnostyczny, wyposażono szpital w nowoczesny sprzęt.

Funkcję dyrektorów Zespołu Opieki Zdrowotnej w Łęczycy pełnili kolejno znakomici lekarze: Tadeusz Ślubowski, Andrzej Jaśkiewicz, Kazimierz Ladorudzki, Marian Wojciechowski, Andrzej Olszewski, Andrzej Pietruszka, Krzysztof Kołodziejski, Łukasz Michalak.

Od maja 2010 roku, patronką szpitala jest Święta Faustyna Kowalska.

W latach 2000 - 2007 dwukrotnie przyznano naszej placówce Status Szpitala Akredytowanego. Od 2007 roku posiadamy Certyfikaty Systemu Zarządzania Jakością. Kolejno uzyskaliśmy ISO 9001:2000, ISO 9001:2008. Od roku 2018 - ISO 9001:2015. W roku 2012 uzyskaliśmy z Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia potwierdzenie spełniania wymogów ustawowych dla Szpitalnego Oddziału Ratunkowego.
Uzyskane certyfikaty stanowią potwierdzenie, że szpital spełnia najwyższe międzynarodowe standardy jakościowe i jest gotowy doskonalić procesy zarządzania w kolejnych latach. Dla szpitala są to niezwykle ważne dokumenty, ponieważ dowodzą o najwyższej jakości usług świadczonych przez funkcjonujące w Zespole Opieki Zdrowotnej w Łęczycy poradnie, oddziały, laboratorium oraz pracownie.

Od grudnia 1996 roku jesteśmy samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej. Podmiotem tworzącym jest Powiat Łęczycki.
 
 
 
 Rys historyczny opracowano na podstawie pracy lek. med. Kazimierza Ladorudzkiego